Bedwantsen en het bestrijden van dit ongedierte

LEVENSCYCLUS: Een vrouwtje legt tijdens haar leven 200 tot 500 eieren, 20 tot 50 per keer, die wit, ellipsvormig, met operculum zijn en 0,8 tot 1,2 x 0,5 mm groot zijn. De eieren worden met een speciaal sneldrogend secreet gelegd en gelijmd op bedden, ledikanten, matrassen enz. Door het operculum te breken kunnen de jongen tevoorschijn komen.

Hij wil meteen bloed zuigen en heeft 2-3 minuten nodig om zichzelf te voeden van een gastheer. Het wordt volwassen na vijf vervellingen. De nimfen zijn doorschijnend, daarna lichtgeel-amber, iets langer dan een millimeter, en lijken qua vorm sterk op de ouders, behalve dat er geen dekschilden zijn. De volledige ontwikkeling (volwassen ei) vindt gemiddeld plaats gedurende twee maanden (21 dagen bij 30 °C, 61 dagen bij 23 °C, 34 dagen bij 28 °C).

Het actieve leven van een volwassen vrouwtje duurt meestal ongeveer 100 dagen. Volwassenen kunnen twaalf maanden overleven zonder voeding en, in verwarmde omgevingen, tot twee jaar. Volwassen vrouwtjes en nimfen van het 4e stadium zijn de moeilijkste vormen; het eerste nimfenstadium is minder resistent. Bij temperaturen onder de 8° C vallen ze in diapauze. Deze insecten zijn erg temperatuurgevoelig: hoewel ze zelfs bij -15 °C enkele weken kunnen overleven, bezwijken ze snel voor hoge temperaturen. In feite is een temperatuur van 45°C dodelijk voor alle stadia van de levenscyclus van het insect, inclusief de eieren.

EIGENSCHAPPEN: De oorzaken die mogelijk hebben geleid tot hun terugkeer in ons land zijn te wijten aan de toegenomen mobiliteit van de bevolking, de verslechtering van de sociaal-economische omstandigheden, het gebruik van specifieke producten tegen natuurlijke roofdieren (kakkerlakken, sommige soorten spinnen, mieren, enz. ), groei van verkopers van gebruikte meubelen en een meer ontspannen benadering van bepaalde hygiënegewoonten met betrekking tot de verzorging van matrassen, ledikanten, enz. De lichaamskleur varieert van geelbruin tot donkerrood, afhankelijk van het gegeten bloed. Het is bedekt met fijn, dicht geel haar. De bedwants is een hematofage, heterometabole, vleugelloze ectoparasiet, waarvan het belangrijkste kenmerk is om zijn gasten lange en herhaalde beten toe te dienen met zijn onderhuidse zuigende, bloedzuigende monddelen.

HABITAT: In gemeenschappen van larven en volwassenen brengen ze de dag door in de voegen en spleten van bedden, muren, meubels, grotten, in de naden van matrassen of stoelen, en in elektrische schakelaars en leidingen, waar ze hun eieren leggen en naar buiten komen ’s nachts om te voeden. De schuilplaatsen en sporen van bedwantsen zijn gemakkelijk te herkennen aan de donkere vlekken van hun uitwerpselen.

DIEET: de volwassen bedwants voedt zich elke 3-7 dagen, maar wanneer de temperatuur hoger is en de gastheer beschikbaar is, voedt hij zich vaker. De larven moeten zich voor elke vervelling voeden met bloed. Gastheren worden herkend dankzij chemische en warmteprikkels (kooldioxide-uitstoot), maar niet via geurprikkels. De onderkaken en kaken zijn geëvolueerd tot stiletto’s en worden gebruikt als een scalpel om de huid te doorboren. De kaken vormen twee kanalen. De kleinste wordt gebruikt om een anticoagulans speeksel in te spuiten, terwijl de grootste het bloed opzuigt en naar de maag transporteert. Dit alles gebeurt dankzij speciale spieren in het hoofd, die fungeren als krachtige zuigpompen en blazers om het bloed op te zuigen en het speeksel te injecteren. Het zuigproces duurt 3 tot 20 minuten.

SCHADE: De steek van insecten is niet merkbaar tijdens het zuigen van bloed, maar de geïnjecteerde antistollingsmiddelen kunnen bij sommige personen reacties veroorzaken die kunnen leiden tot langdurige jeukende zwellingen. De meest getroffen gebieden zijn de gebieden die tijdens de slaap het meest worden blootgesteld, zoals het gezicht, de nek, armen, handen en, zelden, rond de taille. Astmatische patiënten vertonen een bijzondere gevoeligheid voor de antigenen in de ontlasting van het insect, terwijl kinderen onderhevig zijn aan een breed scala aan allergische reacties. De rol van de bedwants als vector bij de overdracht van ziekteverwekkers wordt nog steeds onderzocht.

VERDELINGMETHODEN: De aanbevolen methoden omvatten ULV-sprays, cryo-ontsmetting en hitte-ontsmetting.

De Bedwants is een taai ongedierte dat bijzonder lang kan overleven zonder menselijk bloed. Het is tevens klein en een vrouwtje kan wel tot 500 eitjes leggen.

Maar geen nood wij verdelgen de bedwantsen op een doeltreffende en milieuvriendelijke wijze.

Dit ongedierte is temperatuurgevoelig. Maar kraai nu niet te snel victorie, ze kunnen tegen temperaturen van -15 graden tot 45 graden. Ze voelen zich bij warme temperaturen goed in hun “vel”.  Maar boven de 45 graden sterven ze wel degelijk af en dat geldt ook voor hun eieren.

Ga AUB nu niet met vuur spelen er bestaan veel betere en veiligere manieren om ze uit te roeien.

Contacteer ons 24/7, zoals onze naam het zegt bestrijden wij ongedierte 24 uur op 24 en 7 dagen op 7 bij “noodsituaties”.

De bedwants (Cimex lectularius), vroeger beter bekend als wandluis, is een parasitair insect dat behoort tot de orde wantsen (Heteroptera). De bijnaam wandluis is misleidend, want het dier is geen luis. De huidaandoening die deze wants veroorzaakt wordt in medische termen cimicosis genoemd.

De bedwants is een klein insect en wordt 5 tot 6 mm lang. De kleur is roodbruin tot bruin; net vervelde exemplaren zijn lichter, maar kleuren bij. Het lichaam is breed en sterk afgeplat. Net als vlooien, waar bedwantsen overigens niet aan verwant zijn, stammen zij af van soorten met vleugels, die ze in de loop der tijd weer grotendeels verloren hebben. De restanten zijn zichtbaar als twee kleine ‘flapjes’ achter het halsschild. Op het achterlijf zijn verticale rijen haren aanwezig, waardoor de wants gestreept lijkt.

De bedwants leeft van bloed van onder andere de mens en dankt de naam aan de plek in huis waar zich doorgaans de meeste bedwantsen bevinden, namelijk in en rond het bed. De bedwants prikt door de huid met zijn steeksnuit; deze bestaat uit een buisje dat bloed zuigt en een tweede dat verdovende en antistollende stoffen injecteert. Hierdoor voelt men de beet niet en stolt het bloed minder snel, wat de stroom op gang houdt tot de wants genoeg heeft.

De wants is, zodra hij volwassen is, een goede overlever die maanden zonder voedsel kan. Door het afgeplatte lichaam kunnen de smalste spleten worden betreden, zoals de vele plooien in het beddengoed. Uitgeademde CO₂ en lichaamswarmte trekken deze dieren aan. De bedwants kan in principe overal prikken, maar de benen lijken favoriet. De steekwondjes hebben veel weg van muggenbulten – kleine, rode bultjes. Soms zijn rijen bultjes aanwezig; deze zijn veroorzaakt door een bedwants die gestoord werd tijdens het voeden en meerdere malen kort na elkaar geprikt heeft. De wondjes genezen over het algemeen snel; soms komen huidinfecties voor of worden de bultjes opengekrabd waardoor littekens ontstaan. De rode vlekjes zijn pas na enkele weken volledig verdwenen. In tegenstelling tot andere bloedzuigende insecten zoals sommige muggen en vlooien, kan de bedwants geen ziektes overbrengen.

Bedwantsen bijten, waardoor je rode bultjes op je huid kunt krijgen. Deze bultjes zien eruit als muggenbulten en ze jeuken. Na een paar weken verdwijnen de bultjes. Bedwantsen bijten je op plekken waar je lichaam het matras raakt. Typisch voor een bedwantsenbeet is dat je vaak drie beten op een rijtje ziet.

Bedwantsen dragen geen ziektes over, maar de jeukende bultjes kunnen erg vervelend zijn. De meeste mensen krijgen ook veel stress van het idee dat er beestjes in hun bed zitten.

Indien de bedwants in een ruimte wordt aangetroffen dan zal de gehele ruimte moeten worden behandeld. Bij een lokale behandeling is de kans zeer groot dat men eitjes of nimfen die elders al in de kamer aanwezig zijn niet bestrijdt en de plaag aanwezig blijft. Bij verdenking van bedwants wordt de ruimte onaangeroerd gelaten totdat inspectie en indien nodig bestrijding heeft plaatsgevonden. Dit om verspreiding te voorkomen. Matrassen behoeven meestal niet te worden weggegooid omdat men de bedwantsen daar bij een kleine besmetting vrijwel niet op terug vindt. Een lichte behandeling van het matras voldoet dikwijls al.

Bron: Wikipedia Bedwants